Jarenlang ben ik deel geweest van de kerkenraad. Ik heb dat altijd heel mooi gevonden. Het gaf me een positie, waarin ik me echt deel voelde van de gemeente. Ik voelde me betrokken en kon op deze manier echt iets betekenen voor de gemeente. Ik was de kerkenraad nog niet uit, of ik werd gevraagd om de functie 'vertrouwenspersoon' te gaan invullen, samen met mijn nieuwe collega Marijke. "Daniël," zeiden ze, "we vinden dit heel goed bij je passen. Je bent invoelend, kunt goed luisteren én je kent de wegen van de kerkenraad, dat is handig." Na even nagedacht te hebben heb ik volmondig "ja" gezegd op deze roeping, want zo zie ik het. Wat mij trekt in deze taak is dat ik mensen mag begeleiden en naar hun verhaal mag luisteren. Dat ik de kerkenraad regelmatig mag bevragen op hoe we de dingen regelen, vind ik bijzonder. Het werk van de kerkenraad ken ik en nu mag ik het bekijken in het licht van de veiligheid in de gemeente. Ik vind het ook bijzonder dat mijn naam betekent 'De Heere is mijn Rechter' en nu mag ik in de kerk opkomen voor recht.